อาภัพรักแต่ไม่อาภัพธรรม
มีอยู่จริงๆ
คนอาภัพรัก
ที่กวาดตาหาคู่เท่าไหร่ๆก็หาไม่เจอ
ตั้งแต่ในชั้นเรียน ไปจนถึงที่ทำงาน
ไม่เจอเลยที่ต่างฝ่ายต่างถูกใจพร้อมกัน
อย่างมากก็ได้คู่นอนที่ไม่รู้สึกเลยว่าใช่
ผ่านมาแล้วผ่านไปเหมือนสายลมแสงแดด
พอระลึกนึกถึง ถ้าไม่เฉยเมย ก็รู้สึกแย่
มีอยู่จริงๆ
คนเจ้าเสน่ห์
ที่มีแต่ใครต่อใครวิ่งเอาหัวพุ่งเข้าใส่
ไม่เว้นแต่ละเดือน
หรือบางช่วงก็ไม่เว้นแต่ละวัน
ราวกับโลกทั้งใบเป็นฟาร์มเพาะคนที่ใช่
คนที่ใช่เยอะแยะเสียจนกลายเป็นไม่ใช่ไปทั้งหมด
ถ้าเลือกที่ถูกใจ ก็ไม่แน่่ว่าต้องเสียที่ใช่กว่า
นึกถึงคนจริงๆแล้วเจอแต่ความสับสนของตัวเอง
นึกถึงใครในฐานะคู่เคียงถาวรไม่ออก
ไปๆมาๆเหลือแต่ความรู้สึกโดดเดี่ยว ด้านชา
คงมีก็แต่เงาในจินตนาการเป็นคู่แท้คนสุดท้าย
มีอยู่จริงๆ
คนที่ค้นพบ
เจอใครบางคนที่ใช่
ไม่ต้องวอกแวกหาใครอีกแล้ว
ในเมื่อมีความสุขที่จะอยู่ใกล้แต่คนนี้
เต็มใจเปลี่ยนชีวิตเดี่ยวเป็นชีวิตคู่ก็คนนี้
อยากพร่ำพรรณนาโอ่อวด
ให้ทั้งโลกรู้จักความมหัศจรรย์ของคนนี้
แต่สุดท้ายก็ไม่อาจทนต่อเวลา
เมื่อเวลาพาบางสิ่งหรือบางคนมาพิสูจน์ใจ
อะไรๆที่ว่าแน่ก็พังครืนในพริบตาได้
คนที่ค้นพบ
ขอแค่ไม่ประมาท
เตือนตัวเองทุกครั้งเมื่อพบเหยื่อล่อ
ก็จะไม่คิดเอาของแท้ไปแลกของปลอมกันได้
คนเจ้าเสน่ห์
ขอแค่ไม่หว่านเล่ห์หลอกใคร
ก็ไม่ติดกรรมที่ทำให้ตัวเองงง
ในที่สุดก็ลงใจ เจอใจจริงของตัวเองได้
คนอาภัพรัก
ขอแค่ไม่ทำตัวอาภัพธรรม
ก็เอาดีทางธรรม
เป็นสุขยิ่งกว่าเจอรักแท้กันได้!
ดังตฤณ
พฤศจิกายน ๖๐