สอนลูกให้แพ้เป็น
เด็กเติบโตขึ้นมา
อย่างไรก็หนีไม่พ้น
เรื่องการแข่งขัน
จะเป็นที่โรงเรียน
หรือจะเป็นที่บ้านก็ตาม
พ่อแม่หลายคน
ลืมฝึกเรื่องความมีน้ำใจเป็นนักกีฬา
ปล่อยให้ลูกอารมณ์แรง
จะเอาชนะท่าเดียว
แพ้ไม่เป็น น้ำใจนักกีฬาไม่มี
แล้วจะมาสอนทีหลังตอนโตๆ
บางทีก็สายเกินไป
เด็กบางคนที่แพ้ไม่เป็น
พอแพ้แล้วออกแนวเกมแพ้ คนไม่แพ้
ต้องตามไปกระทืบคนชนะ
เปลี่ยนคนชนะให้เป็นคนป่วย
หรือไม่ก็กลายเป็นนักกีฬาจอมโกง
ไม่ได้เล่นกีฬาเพื่ออะไรอื่น
นอกจากพอกอัตตาดิบๆไปเรื่อย
กลายเป็นคนดิบคนเถื่อนยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
พ่อแม่มีหน้าที่สำคัญ
ที่จะชี้ให้ลูกมอง
สอนให้ลูกเห็นตามว่า
เล่นเกม เล่นกีฬา
ทุกครั้งมีชัยชนะเป็นเหยื่อล่อให้เล่น
แต่แพ้ชนะเหมือนความฝัน
เอาไว้พูดเล่นๆว่าเคยแพ้ เคยชนะ
ผ่านไปแล้วก็จับต้องไม่ได้แล้ว
เดี๋ยวชัยชนะก็ผลัดไปอยู่ในมือของคนอื่น
เดี๋ยวความพ่ายแพ้ก็ตกไปห้อยคอใครบ้าง
ของจริงที่จับต้องได้ทุกวัน
คือฝีมือ ความสามารถจะโฟกัส
และความสามารถที่จะเล่นให้ดีขึ้นเรื่อยๆ
แม้จะโตขึ้น หรือแก่ขึ้นแค่ไหน
ก็ไปต่อได้อีก ถ้าคิดจะไป
และความเก่งกาจสามารถ
ที่ช่วยให้โฟกัสกับอะไรได้นานๆนั่นแหละ
ความสุขติดตัวที่แท้จริง
ยิ่งเก่งกว่าตัวเองเมื่อวานมากขึ้นเท่าใด
ยิ่งมีความสุขติดตัวเพิ่มขึ้นเท่านั้น
สรุปคือ
ย้ำกับลูกบ่อยๆ
เล่นเกม เล่นกีฬา
ด้วยจิตใจของคนเก่งขึ้น เข้มแข็งขึ้น
มันเป็นของจริง เอามาใช้ได้จริง
อย่าเล่นเพื่อเอาตัวตนของคนแพ้ชนะ
มันปลอมตรงที่ไม่เคยอยู่กับใครนาน!
ดังตฤณ
พฤศจิกายน ๖๐