จริงจังแต่อย่าเคร่งเครียด
คนเราถ้าไม่ขี้เกียจ
ก็เครียดเกินไป
ขี้เกียจ คือ ปล่อยเลยตามเลย
ใครจะว่ายังไงก็ช่าง
ตัดสินใจแล้วว่าจะเนื้อตัวสบาย
ทอดหุ่ย งอมืองอเท้า
ไม่อยากเครียด
มองว่าความขยันเป็นตัวการทำให้ลำบาก
ทำให้เกิดความเครียดเกร็งกล้ามเนื้อ
ข้อเท็จจริงคือ คนขี้เกียจ
มักเข้าโหมดขยันกันผิดๆ
พอคิดว่าจะต้องเอาจริงเอาจังกับงาน
นั่นคือการเริ่มต้นจดจ่อแบบขี่ช้างจับตั๊กแตน
งานเล็กก็ทำเป็นเรื่องใหญ่
ก้าวง่ายๆก็ทำให้มันยาก
ตาต้องจ้องเขม็ง หัวคิ้วต้องขมวด
ฟันต้องขบนิดๆ จึงรู้สึกว่าชีวิตลำบากลำบน
ต้องอดทน เกร็งกำลังภายในกัน
แท้จริง ไม่มีงานไหนในโลก
ที่เรียกร้องให้คุณเกร็งเนื้อเกร็งตัว
แต่การฝืนต่อสู้กับความขี้เกียจข้างในตนเอง
นั่นแหละที่ก่อให้เกิดส่วนเกิน
เกร็งโดยไม่จำเป็น
ข้อสังเกตง่ายๆว่า คุณเครียดเกินกว่าเหตุ
คือ อยู่ดีๆ อยู่ว่างๆ เนื้อตัวก็เกร็งขึ้นมาเอง
ซึ่งนั่นเป็นการทำงานอัตโนมัติของกล้ามเนื้อ
ภายใต้การกดดันของจิตใจที่รบกับตัวเองอยู่
มีความขัดแย้งกับตัวเองอยู่
ระหว่างความขี้เกียจรับผิดชอบ
กับความอยากจะรับผิดชอบอะไรเป็นเรื่องเป็นราว
เพื่อจะทำงานให้ได้ดี ให้ได้ราบรื่น
และมีทัศนคติที่ถูกต้องว่า
งานเป็นมิตร เป็นสิ่งที่ทำแล้วมีความสุข
อันดับแรกที่ต้องทำให้ได้ คือ
เห็นให้ทันว่า เมื่อใดกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ
เครียดเกร็งขึ้นมาเองโดยไม่จำเป็น
ส่วนแรกที่สังเกตง่ายสุด คือฝ่าเท้า
ส่วนต่อมาคือฝ่ามือ ส่วนต่อมาคือหน้าผาก
หากสามส่วนนี้เครียด เกร็ง แน่น
ให้บอกตัวเองว่า นี่ส่วนเกินของงาน
งานไม่จำเป็นต้องมีสิ่งนี้ แล้วคลายออก
เห็นให้ได้วันละสองสามครั้ง
เพียงเดือนเดียวคุณจะทำงานอย่างมีความสุขขึ้น
ไม่เห็นงานเป็นศัตรู
อยู่ว่างๆไม่เครียดเกร็งขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
แล้วก็เลิกคิดเหลวไหล ประเภท
งานแกล้งคุณให้เส้นเลือดในสมองแตก!
ดังตฤณ
ธันวาคม ๕๙