จากใจบก. ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๒๕๙
แกล้งให้รอก็เป็นกรรมใหญ่ได้
ถามว่า ทำไมหลายคนมักต้องรอนาน
รออะไรที่ไม่มีเหตุผลสมควรต้องรอ
ทั้งชีวิตยากที่จะได้อะไรทันอกทันใจ
คำตอบคือ เพราะคนเหล่านั้น
เคยแกล้งให้คนอื่นรอ
ไม่รีบเร่งเพื่อคนอื่น
ไม่เกรงใจว่าคนอื่นต้องรอนาน
ที่เห็นได้ง่ายก็ประเภท
เดินทอดน่องเอื่อยๆข้ามถนน
รถจะได้หยุดนานๆ รอตัวเองผ่านไปช้าๆ
ยิ่งถ้าเห็นๆอยู่ว่า คนขับเขาอุตส่าห์ใจดี
ตั้งใจหยุดให้แท้ๆ ก็ยังทำท่าคุณชายคุณหญิง
เดินลอยหน้าลอยตาระเหิดระหงได้ลงคอ
คือจงใจแกล้งให้เขาเห็นเลยว่า
ถึงฉันไม่มีรถอย่างเธอ ฉันก็นวยนาดงามๆให้ดูได้
ประเภทนี้ ปมรากกรรมยิ่งฝังลึก
เพราะทำไปโดยปราศจากความรู้สึกผิด
ติดอยู่กับความรู้สึกดิบๆที่ไร้เหตุผล
แม้คนอื่นหยิบยื่นความเมตตาให้
เยี่ยงมนุษย์พึงทำต่อมนุษย์
ยังตอบกลับด้วยความไร้น้ำใจ ไร้ความเมตตา
อันเป็นเครื่องหมายสำคัญของมนุษยธรรมได้
หรือที่เห็นได้บ่อยๆอีกอย่างก็เช่น
ตัวเองมีอำนาจหน้าที่ที่จะเป็นคนนัดเวลา
พอคนเขามาตามนัด หรืออุตส่าห์มาก่อนเวลา
ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
จงใจให้เขานั่งเก้อ กระสับกระส่าย
ราวกับเห็นเป็นธรรมเนียม
หรือเหมือนจะหาตัวตายตัวแทนมาแก้แค้น
ฉันเคยโดนอย่างนี้ เธอโดนบ้างก็แล้วกัน
ถึงแม้เธอไม่ได้เป็นคนทำกับฉันไว้ก็ตาม
ตัวตัดสินว่า
คุณเป็นคนมีความเคยชินเก่าดีๆติดตัวมา
คือ แม้มีอำนาจหน้าที่ มีสิทธิ์ให้คนอื่นรอ
ก็ไม่อยากให้ใครต้องรอเลย
เห็นเป็นเรื่องสูญเปล่า เสียดายเวลาแทนเขา
แม้ไม่มีใครบอกใครสอน
ก็ให้ค่ากับเวลาในชีวิตของคนอื่นเอง เกรงใจคนอื่นเอง
ไม่มีความสุขกับการเห็นคนอื่นเป็นทุกข์
ด้วยความตระหนักว่า
เจตนาที่จะมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น
จัดเป็นการสร้างความเพี้ยนให้ตนเอง
สะสมมากก็เพี้ยนมาก เห็นผิดเป็นชอบมาก
พระพุทธเจ้าตรัสว่า
เจตนานั่นเองคือกรรม
กรรมคือเจตนา
กรรมหนึ่งๆ นิสัยหนึ่งๆ
ผูกโยงอยู่กับกรรมอื่นๆที่เป็นสหายแห่งกัน
เช่น เมื่อติดนิสัยชอบให้คนอื่นรอโดยไม่มีเหตุผลอันควร
แนวโน้มคือ คุณจะบ่มเพาะนิสัยดูถูกคนอื่น
ไม่เห็นหัวคนอื่น ไม่เห็นค่าของชีวิตใคร
ทำไปทำมา คุณจะตระหนักได้น้อยลงเรื่อยๆว่า
เวลาในชีวิตของแต่ละคน
มีความหมายสำหรับเขาขนาดไหน
และการปล่อยให้คนอื่นรอ
เพียงเพื่อเอาสนุก เอาความยิ่งใหญ่ให้ตนเอง
หลายครั้งเป็นไปเพื่อเสพติดอำนาจที่ไม่มีอยู่จริง
มันจะแปรรูปเป็นอัตตาผิดๆ ยึดติดตัวตนผิดๆ
หวงอะไรผิดๆง่าย เข้าหาอะไรถูกๆยาก
ตัวอย่างกรรมเล็กน้อย แต่ผลไม่น้อยทำนองนี้
ชี้ให้เห็นที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ได้ คือ
อย่าประมาทว่านี่คงเป็นบาปแค่นิดหน่อย
หยอดเหรียญวันละบาท ครบปีก็เต็มกระปุกใหญ่
กลายเป็นของหนัก ยกยาก ถือยาก วางยากได้
การติดนิสัยอย่างใดอย่างหนึ่งไปจนตาย
มีผลให้ชาตินั้นๆ
กลายเป็นโคตรเหง้าแห่งกรรมหนึ่งๆ
ชาติต่อไปมีความแน่นอนสูงว่าต้องได้รับผลต่อเนื่อง
แม้เข้าพิธีแก้กรรมกี่ร้อยงานก็ไม่แก้ไม่ออก
หรือต่อให้ทำกรรมดีใหม่ขึ้นมาสู้
ก็ต้องใช้เวลาสะสมน้ำดีกันยาวนานนับสิบปี
กว่าจะมากพอเจือจางน้ำเสียเก่าๆลงได้
เมื่อไม่ประมาทในบาปเล็กน้อย
ก็จะเป็นผู้ละอายในบาปอย่างใหญ่
มีสติในเส้นทางกรรมแห่งตนไปจนตาย!
ดังตฤณ
กันยายน ๕๙
