Print

จากใจ บก.ใกล้ตัว - ฉบับที่ ๒๔๓

dungtrin_editor_cover

dungtrin_new2

 

 

 

 

 

 

 

หัวโขนบิดจิตให้เพี้ยนได้

 

editor243

 

จิตใจคนเราเดิมทีลอยๆ

แกว่งไปแกว่งมาอยู่

รอรากยึดให้ติดอยู่กับที่กับทาง

โดยมีงานมีการทำ

ให้รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบเป็นประจำ

ทำให้เกิดน้ำหนักและหลักยึดไว้

ให้รู้ตัวอยู่ว่าเป็นใคร ทำอะไรอยู่ตรงไหน

และมีความสัมพันธ์ข้องเกี่ยวกับใครบ้าง

 

จิตใจคนเราเดิมทีเบี้ยวไปเบี้ยวมา

เพราะถูกความฟุ้งซ่านไร้จุดหมาย

บิดไปทางโน้นที ดัดมาทางนี้บ้าง

รอพลังดัดให้ตรง เข้าที่เข้าทาง

โดยมีงานมีการทำ

ให้รู้สึกว่ามีเป้าหมายต้องไปให้ถึง

ไม่ใช่เป๋ไปเป๋มาตามอารมณ์ได้ไม่จำกัด

ยิ่งแน่วแน่ทำเป้าหมายในงานให้ลุล่วงเท่าไร

ใจยิ่งมีความตรงและคงเส้นคงวามากขึ้นเท่านั้น

 แต่จิตใจที่เดิมทีลอยๆและเบี้ยวๆนั้นเอง

ถ้าเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับอัตตาตัวตน

ไม่ค่อยสนใจหน้าที่ ไม่ค่อยดูทางตามเป้าหมาย

ก็อาจอาศัยหน้าที่การงาน

มาเป็นเครื่องมือบิดจิตให้ผิดเพี้ยนหนักขึ้นเรื่อยๆได้

คุณจะเห็นคนบางคน

หมกมุ่นอยู่กับการเอาหน้าเอาตา

ถ้าหัวโขนของตนไม่สำคัญ

ก็จะพยายามทุกวิถีทางให้คนเห็นความสำคัญ

หรือแม้บางทีสำคัญอยู่ระดับหนึ่งแล้ว

ก็จะตะเกียกตะกายอยากให้เห็นว่าสำคัญกว่านั้นอีก

คุณจะเห็นคนบางคน

คุยอวดเรื่องยศศักดิ์บ่อยๆ

โม้เรื่องรายได้เกินจริง

อยากให้ผู้คนจดจำตนด้วยความรู้สึกทึ่ง

โฆษณาว่าทำนั่นทำนี่ได้

เพียงเพื่อให้คนฟังอัศจรรย์ใจเกินๆ

วันไหนถึงขั้นคิดว่าตัวเองเป็นเทวดาได้ยิ่งดี

 คนเหล่านี้

เหมือนตกอยู่ในความฝันตลอดเวลา

ดูเผินๆเหมือนคุยกันรู้เรื่อง

แต่พอคุยยาวๆสักพัก

หรือมีกิจธุระให้ต้องทำด้วยกันระยะหนึ่ง

คุณจะเริ่มได้ยินได้ฟังอะไรแปร่งๆ

หรือได้เห็นสีหน้าสีตาทะแม่งๆ

แบบคนลอยอยู่ที่ไหนไม่รู้

รู้แต่ไม่อยู่ในโลกความจริง

หรือทึกทักเอาจริงเอาจัง

กับการคิดไปเองของตนอย่างหนัก

กระทั่งเบี้ยวบิดผิดเพี้ยน

เรื่องเกิดอย่าง ดันจำไปอีกอย่าง

ตีไข่ใส่สีไปเรื่อยอย่างที่คุณต้องแปลกใจว่า

ทำไมคนเราจับแพะชนแกะ

แล้วยังมีหน้าเชื่อสิ่งที่เขาปรุงปั้นขึ้นเองได้ขนาดนั้น

 ธรรมชาติของหน้าที่การงาน

ต้องมียศศักดิ์ มีหน้ามีตา เป็นเกมลองใจว่า

จะให้หลงยึด หลงคว้าหัวโขนมารัดคอ

หรือจะให้เข้าใจภาระหน้าที่ตามความสามารถ

 ยิ่งมองงาน จิตจะยิ่งตรง

ยิ่งเล็งหัวโขน จิตจะยิ่งเพี้ยน!

 

ดังตฤณ

กุมภาพันธ์ ๕๙