คุณค่าของความเข้าใจผิด
คนเราไม่มีทางเข้าใจกันถูกตลอดเวลา
อาจต้องมีการตีความคำพูดผิดบ้าง
ตีความเจตนาผิดบ้าง
ตีความสีหน้าท่าทางผิดบ้าง
บางทีหน้าบึ้งค้างมาจากที่อื่น
ก็นึกว่าเพิ่งมาจงใจทำหน้าบึ้งใส่ฉัน
บางทีเขาพูดเล่นเพื่อช่วยกู้หน้าแท้ๆ
กลับไพล่ไปคิดว่ามันซ้ำเติมเรานี่หว่า
หรือบางทีกล่าวพาดพิงนิดหน่อย
แต่สำคัญว่ากะแทงข้างหลังให้ตาย
สารพัดอาการคิดไปเอง
อันจุดชนวนมาจากการไม่รู้ใจกัน
แล้วด่วนสรุปตัดสินกันด้วยอารมณ์
เมื่อทำงานด้วยกัน
ทุกคนจะมีความผูกพันกันระดับหนึ่ง
แต่ไม่ว่าจะผิวเผินหรือลึกซึ้ง
เมื่อเข้าใจผิดกันแล้ว
ก็มักมาถึงจุดตัดสินว่า
จะสนิทขึ้นกว่าเดิม รู้ใจกันจริง
หรือร้าวฉาน มองหน้ากันไม่ติดไปเลย
สมัยนี้โอกาสที่จะผิดใจ
แล้วบาดหมางชนิดไม่เผาผีกัน
มีมากกว่าจะร่วมมือประสานไมตรี
อาจเพราะเสพติดความรุนแรงจากสิ่งแวดล้อม
พอมีเรื่องนิดเรื่องหน่อยขึ้นมา
จึงเลือกใช้สายตาที่ไม่เป็นมิตร
หรือเค้นสำเนียงของคนคิดเอาชนะกัน
หรือเฟ้นคำของคนเป็นศัตรูอยากทิ่มแทงกัน
หรืออย่างน้อยก็มีท่าทีแบบเด็กเตะมาเตะกลับ
ถ้าโดนเล่นก่อนก็ขอเอาคืนบ้าง
ไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างเดียวเด็ดขาด
นั่นนับเป็นการพลาดโอกาสเหมาะ
ที่จะได้เพื่อนดีๆเพิ่มขึ้นอีกคน
หรือถึงขั้นพลาดโอกาสเดียว
ที่จะได้เพื่อนแท้ในที่ทำงาน
เพราะจริงๆแล้วการเข้าใจผิดกัน
ก็คือการมาถึงจุดหนึ่งของความสัมพันธ์
ที่จะ ‘ทำความเข้าใจ’ กันมากขึ้น
คนเราจะรู้สึกดี รู้สึกเห็นใจกัน
ก็เมื่อ ‘เข้าถึงใจ’ กันจริงมิใช่หรือ?
ความเข้าใจผิดที่พลิกกลับเป็นเข้าใจถูก
ก็เหมือนกลับด้านความรู้สึกจากหัวเป็นก้อย
จากทึบเป็นโล่ง จากมืดเป็นสว่าง
ความเข้าใจผิดเคยให้ความรู้สึกแย่ขั้นใด
เมื่อเข้าใจกันถูกก็ให้ความรู้ดีขั้นนั้น
ขอเพียงพูดกันตรงไปตรงมา พูดเข้าจุด
ไม่อ้อมค้อมชักแม่น้ำทั้งห้าด้วยทิฐิมานะ
ใช้สายตาที่อ่อนโยนแบบมิตร
เปล่งสำเนียงแบบคนที่อยากประนีประนอมกัน
เลือกสรรคำแบบคนที่ไม่อยากเป็นศัตรูกัน
หรือกระทั่งยอมถอยก้าวหนึ่งบ้างเมื่อถูกรุก
เพื่อรอจังหวะสลายอารมณ์คุกคามของอีกฝ่าย
โดยไม่ต้องตีกันให้แตกหักไปข้าง
มุมมองและการทำไว้ในใจสำคัญมาก
ถ้าหวังให้ลงเอยดี มักลงเอยได้ดี
หรืออย่างน้อยก็ดีขึ้นกว่าหวังร้ายแต่แรกแน่!
ดังตฤณ
ธันวาคม ๕๘