คนเพอร์เฟค
เมื่อพูดว่าใครสักคน ‘เพอร์เฟค’
คุณกำลังจ้องมอง ‘สิ่งที่ตัวเองอยากได้’
แล้วบังเอิญใครคนนั้น ‘มีครบ’
แท้ที่จริงคุณอาจจะยังไม่ได้เห็นอะไรเลย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ‘ความพอใจในตัวเอง’ ของคนคนนั้น
ความเพอร์เฟคของใครสักคน
ควรวัดจาก ‘ความรู้สึกพอ’ ของเจ้าตัว
อันสะท้อนความครบ ไม่ขาด ไม่เกิน
หาใช่ ‘ความรู้สึกว่ามีดีไปหมด’ ของคนอื่น
อันเกิดจากสายตาที่มองมา ได้แต่รู้หน้าไม่รู้ใจ
คนที่เพอร์เฟคในสายตาใครๆ
อาจกำลังตะเกียกตะกายหาสิ่งที่ขาดไป แต่ไม่มีใครรู้อยู่ก็ได้
ความรู้สึกพอ เริ่มต้นจากมุมมองและวิธีคิด
แล้วลงท้ายที่สุด ที่ความอิ่มเต็มของดวงจิตอันเป็นสุข
ถ้าคิดเป็น มองเป็น ชีวิตทั้งชีวิตก็ ‘มีครบ’ ได้
เหมือนเช่นผู้ที่อดมื้อกินมื้อ หาข้าวด้วยลำแข้งอย่างพระในป่าลึก
แต่ถ้าคิดไม่ถูก มองไม่เห็น ชีวิตทั้งชีวิตก็เหมือนไม่มีสักอย่างได้
ดังเช่นคนที่กินอิ่มทุกมื้อ หาข้าวด้วยรถราอย่างชาวบ้านในเมืองใหญ่
มนุษย์มีความคิดเป็นสิ่งครอบงำใจตนเอง
แล้วก็มักคิดเทียบเราเทียบเขาทุกวัน
ข้อเท็จจริงคือ สิ่งที่คุณไม่เพอร์เฟค
มักเป็นจุดบกพร่องทางวิธีคิด
ดำเนินชีวิตแบบที่จิตหิว ไม่ใช่จิตอิ่ม
คนที่ยิ่งใช้ชีวิตยิ่งอิ่ม
คือคนที่เปรียบเทียบตัวเองในวันนี้
แล้วเห็นว่าดีกว่าตัวเองในวันก่อน
ไม่ใช่เปรียบเทียบตัวเองคนนี้
แล้วเห็นว่าแย่กว่า ‘ความเลิศเลอเพอร์เฟค’ ของคนอื่น
ดังตฤณ
กรกฎาคม ๕๗