ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๑๘๖

ตราบใดที่ยังมีกิเลส ตราบนั้นไม่มีใครหลีกพ้นอาการฟูบ้างแฟบบ้างครับ
เคยฟังเทศน์มาแค่ไหน ปฏิบัติธรรมมามากมายปานใด
ถ้าอารมณ์กระทบมันชนะกำลังใจและปัญญาธรรมของเรา มันก็เอาไปกินอยู่วันยังค่ำ

สำคัญคือเมื่อจิตตก เรา "ทำ" อย่างไรออกมาจากภายใน
ถ้าจิตตกแล้วคิดต่อว่าเราไม่ดี เราไม่เอาไหน จิตที่ตกนั้นก็จะถูกยึดมั่นว่าเป็นจิตเราไปเรื่อยๆ
ต่อเมื่อจิตตกแล้วรู้ว่านั่นก็อาการหนึ่งของจิต นั่นเป็นแค่สภาวะหนึ่งที่เกิดจากเหตุ
ก็จะเริ่มแปรพฤติกรรมเป็นการมองเฉยๆมาจากเบื้องหลัง
พอเริ่มสบายใจว่านั่นไม่ใช่จิตเรา ความคิดเกี่ยวกับตำแหน่งหน้าที่ก็ไม่ใช่เรา
ก็พร้อมจะเอาใจไปจ่อกับกรรมฐานที่เคยคุ้น
ก็เห็นเหตุ เห็นปัจจัยของจิตอีก ว่าเพราะจับอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ไม่เป็นโทษ
จิตจึงตั้งมั่น และลืมเรื่องเก่าเรื่องหลังได้

ทำได้เมื่อไหร่ ก็พ้นทุกข์ขณะนั้นๆไปที
ทำไม่ได้เมื่อไหร่ ก็จมอยู่กับทุกข์ขณะนั้นๆร่ำไป

ที่มา http://www.larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/003855.htm?1#1