ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๑๘๐

เป็นอโหสิกรรมสำหรับผู้ถูกตี ไม่ต้องมาเป็น "ฝ่ายตี" อีก
ส่วนผู้ลอบตีคนปัจจุบันนั้น ก็สร้างแนวโน้มของความเป็น "ผู้เจ็บตัว" เอาไว้
เมื่อกระทำแล้วย่อมเกิดเงาตามตัว
ต้องเสวยผลแห่งการกระทำของตนเป็นธรรมดา
เมื่อหมดคู่เวรให้มาล้าง ก็ต้องเจออะไรอย่างอื่นแทน
เป็นต้นว่าเดินๆไปเจอมะพร้าวหล่นใส่หัว

เรื่องการจองเวรนั้น ไม่เป๊ะหรอกครับ ชาตินี้ตีหัวเขาสำเร็จด้วยคมแฝก
ชาติหน้าเขาอาจจะฟาดเราด้วยไม้ที
การจองเวรเป็นเรื่องซับซ้อน
ขอให้ดูอย่างพระเทวทัต จองเวรกับพระพุทธเจ้าด้วยเหตุคือเจ็บใจเรื่องขายของ
แต่ตอนทำเวรกันจริงนั้น มันมีสารพัดรูปแบบ
ขนาดครั้งหนึ่งเป็นพ่อลูกกัน
ยังอยากแกล้งฆ่าเพียงเพราะด้วยความรู้สึกไม่ถูกชะตา

ไม่จองเวรใครเลยนั้นดีที่สุดครับ

ที่มา http://www.larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/003059.htm?1#1