ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๑๔๘

ในฐานะที่สหประชาชาติประกาศให้วันวิสาขบูชาเป็นวันสำคัญของนานาชาติตั้งแต่ปีพุทธศักราช ๒๕๔๓
ผมจึงคิดว่าวันนี้จะเป็นวันสำคัญที่แท้จริงได้ก็เกิดที่ใจของผู้ประพฤติธรรมนั่นเอง
ดังนั้นวันวิสาขบูชาจะกลายเป็นวันสำคัญของนานาชาติได้
ก็ต่อเมื่อคนทั้งหลายทั่วโลกได้รับประโยชน์จากพระธรรมอย่างแท้จริง
เรามาช่วยกันทำให้วันนี้เป็นวันสำคัญโดยเริ่มที่ตัวเราเองกันเถอะครับ

สมัยก่อนตอนอ่านหนังสือศาสนาเปรียบเทียบใหม่ๆ
รู้สึกงงระคนสั่นไหวอยู่ในใจว่าเราถูกกำหนดให้นับถือศาสนาถูกหรือเปล่า
ทำไมคนในโลกถึงนับถือพุทธน้อยนัก
เรียกว่าอยู่อันดับท้ายๆทีเดียว
ที่เอาไปมากสุดก็เห็นจะได้แก่คาทอลิก
ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น

ต่อๆมารู้จักคนในแต่ละศาสนา
รู้จักตัวเองรู้จักสิ่งต่างๆมากขึ้น
ก็ถึงจุดหนึ่งที่เกิดความเข้าใจ
เกิดความสลดใจแล้วเปลี่ยนเป็นวางเฉยไปเอง
ทุกวันนี้ไม่นึกสนุกจะชวนใครมารู้จักศาสนาพุทธมากๆแบบเอาปริมาณ
โดยความเป็นพุทธ
ชาวพุทธศรัทธาพระพุทธเจ้าต่างกับชาวคริสต์ศรัทธาพระเยซูตรงไหน
โดยความเป็นพุทธ
แน่หรือว่าแต่ละคนลูกเด็กเล็กแดงหนุ่มสาวคนเฒ่าชรา
กำลังใช้ความเป็นพุทธสร้างทางไปสวรรค์นิพพาน
ใช่หรือที่ผู้นำพุทธซึ่งเป็นที่รู้จักระดับโลกอย่างองค์ดาไลลามะ
สามารถทำความรับรู้เกี่ยวกับแก่นของพุทธให้เป็นที่ประจักษ์กับโลกกว้าง

โดยความเป็นจริงนับแต่สมัยพุทธกาลเป็นต้นมา
พุทธที่เป็นพุทธจริงๆโดยจิตวิญญาณนั้น
เป็นเรื่องของชนกลุ่มน้อยโดยแท้
การที่วันวิสาขบูชาเป็นวันสำคัญของโลกนั้น
โดยจิตใจชาวพุทธย่อมปีติเบิกบานภาคภูมิ
แต่หากถามง่ายๆว่าที่โลกกว้างข้างนอกโน้น
หากปัญญาชนเป็นล้านๆคนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดร้องว่า "Why?" ออกมา
จะมีใครใกล้ตัวพวกเขาสักกี่คนที่ตอบได้

หากไม่มีใครสืบทอดพระศาสนาด้วยจิตวิญญาณและพฤติกรรมจากใจจริง
ก็คงหาคนอธิบายไม่เจอและไม่เจอ
วันสำคัญที่ควรเป็นมงคลยิ่งใหญ่สูงสุดของโลก
ก็อาจกลับเป็นวันบาปของสังสารสัตว์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่
และเป็นแต่ตั้งคำถามสนองความอยากรู้อยากเห็นอย่างเดียวเป็นแน่

ที่มา http://www.larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/001154.htm?15#15