ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๑๒๙

ถาม - ในเวลาที่กำลังจะขาดใจตาย ควรกำหนดจิตอย่างไร

ขณะที่กำลังเผชิญหน้ากับทุกขเวทนาที่เกิดในขณะนั้นคะ?

ภาวะใกล้ตายนั้น ตามตำราท่านว่าธาตุไฟจะกำเริบ

มีความรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

แบบที่เราไม่สามารถทำอะไรกับมันได้

หลวงปู่มั่น ตอนท่านจะไป ท่านก็เมตตาเล่าออกมาอย่างนั้นจริงๆ

ท่านว่าขันธ์ ๕ กำลังลุกเป็นไฟ (แต่จิตท่านนั้น แน่นอนว่าเย็นสนิท)

ผมเองเคยผ่านอะไรอย่างนั้น หรือคล้ายๆอย่างนั้นมา ก็พอจะยืนยันว่าลักษณะคนใกล้ตาย

ไม่มีสิทธิ์มาคิดทำอะไรใหม่ๆที่ไม่เคยทำมาก่อน เช่นมานั่งพนมมือ ปากสั่นเป็นเจ้าเข้า

พูดตามลูกหลานว่า "อรหัง อรหัง ฯลฯ" นั้น เผลอๆจิตที่สั่งสมความชั่วมา

จะทำให้ในที่สุดเปลี่ยนเป็นคิดไปว่า "กระหัง กระหัง ฯลฯ"

อย่างไรก็ตาม ทุกขเวทนาขณะใกล้ตายใช่ว่าจะแตกต่างจากทุกขเวทนาทางกายที่เคยประสบ

ถึงขนาดฟ้ากับดิน เทียบกันไม่ได้เอาเสียเลย

อย่างไรมันก็ทุกข์ทางกายอยู่นั่นเอง

เพราะฉะนั้นถ้าเราฝึกรู้ทุกขเวทนาทางกายไว้

และเห็นอนิจจังของทุกขเวทนาทางกายได้

จิตฉลาด ทราบชัดว่าสิ่งได้ไม่เที่ยง สิ่งนั้นย่อมไม่ใช่ตัวตนได้

สัญญานี้เองจะได้เอาไปใช้ประโยชน์ขณะเกิดทุกขเวทนาใกล้ตาย

จิตจะไม่หลง จิตจะไม่กลัว แต่เผชิญหน้ากับความตายอย่างมีสติ

และเป็นสติที่ประกอบด้วยปัญญา ว่าภาวะใดเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ย่อมดับลงเป็นธรรมดา

หาความเป็นตัวตนเราเขา สัตว์ บุคคล ชาย หญิง ไม่ได้เลย

อันนี้เป็นความเห็นของผมที่มีต่อทุกขเวทนา ซึ่งเราควรสั่งสม ควรเก็บตัวอย่างไว้ใช้ประโยชน์กันครับ

ก่อนตาย เชื่อแค่ไหน ก็เตรียมตัวตายแบบนั้น

ก่อนตาย ทำมาแค่ไหน ก็เตรียมตัวตายแบบนั้น

ที่มา http://larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/005649.htm