ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๑๒๔
เห็นความอยากโดยความเป็นทุกข์
แล้วนำไปเปรียบเทียบกับทุกข์แบบโลกๆ ว่าอันไหนมันหนัก มันเหลือฝืนกว่ากัน
พระพุทธเจ้าท่านแนะนำเองเลยนะครับ ตั้งแต่ครั้งพุทธกาลแล้ว
เมื่อเราเห็นว่าความอยากก็ไม่เที่ยง ต้องแปรปรวนเป็นธรรมดา
ใจก็จะเลิกกังวลกับความอยาก รวมทั้งจับเอาตัวความอยากมาเป็นเครื่องมือภาวนาเสียเลย
ไหนๆมันเกิดขึ้นแล้วก็อย่าให้เสียเที่ยวครับ
มันแสดงสภาพอนิจจังได้เหมือนกับอารมณ์อื่นๆ นั่นแหละ
สิ่งใดแสดงอนิจจังได้ สิ่งนั้นไม่ควรปล่อยให้หลุดมือสักชิ้นเดียว เก็บเกี่ยวมาให้สติดูให้หมด
