ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๙๗

ถาม - ที่ว่าพอทำบาปและตกนรกเป็นหมื่น ๆ ปีนรก ซึ่งเมื่อเทียบกันแล้วเป็นล้าน ๆ ปีของโลกมนุษย์นั้น คุณดังตฤณมีความเห็นอย่างไรครับ

เรื่องระยะเวลาต่างภพภูมิ
เป็นสิ่งที่ผมไม่ค่อยแน่ใจครับ
เฉพาะอย่างยิ่งการเปรียบเทียบความยาวนาน
โดยเอาหน่วยเวลาเป็นปีบนโลกเป็นแกนอ้างอิง
คล้ายจะก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความไม่แน่ใจ
แต่เคยได้ยินหลวงปู่เส็งท่านเล่าให้ฟัง
ว่าท่านเคยเจอเปรตซึ่งเป็นโพธิสัตว์
พลาดท่าไปเป็นหมอทำแท้งอยู่ชาติหนึ่ง
ปรากฏว่าต้องใช้กรรมในร่างเปรตอยู่อย่างนั้น
นับเป็นเวลาประมาณไม่ได้
ที่ท่านเล่าคือเป็นมาจะนับกัปป์แล้ว
ซึ่งก็ไม่ทราบว่าจะกำหนดอายุกัปป์ด้วยจำนวนปีเท่าใดของมนุษย์แน่ บางทีการกำหนดเวลาความเป็นอัตภาพหนึ่งๆ
อาจไม่ได้หมายถึงร่างใดร่างเดียวด้วย
เช่นที่หลวงปู่องค์หนึ่ง
เล่าให้ฟังว่าท่านเป็นสุนัขมานับหมื่นชาติติดต่อกัน
หากประมาณเป็นเวลา ก็คงได้หลายหมื่นปี หรืออาจเป็นแสนปี
ซึ่งก็เหมือนกับที่ท่านว่าไว้
คือถ้าพลาดท่าถอยหลังลงคลองแล้ว ก็ต้องลอยคอในคลอง
หรือเลียบๆคลองไปนานแสนนาน
เพราะอัตภาพต่ำๆย่อมจูงจิตให้อยู่ในความมืดบอด มืดหลงอย่างนั้น
จะให้โงหัวขึ้นมาเจอกับกุศลกรรม คงเป็นไปได้ยาก มีพระองค์หนึ่งท่านว่าบางทีติดอยู่ในภูมิของลิงอยู่นาน
เหตุผลก็ไม่ใช่อะไร เพราะติดใจรสชาติในกามแบบลิง
ตอนนั้นจำได้ว่าอ่านแล้วสะท้อนใจมาก
เรามองกามของลิงเป็นของต่ำ น่าสังเวช
ก็คงไม่ต่างจากที่พระพรหมท่านมองกามของมนุษย์และเทวดาน่าสังเวชอย่างนั้น
แต่เพราะสิ่งน่าสังเวชนั้นเอง ที่ทำให้ติดหลงอยู่ในชั้นภูมิเดิมของตน