ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๔๒๑

 ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ ฉบับที่ ๔๒๑

มกราคม ๒๔๖๖

ถ้าไม่อยากเป็นผู้ที่มีจิตสัมผัส ควรทำอย่างไร

ถาม – ดิฉันนั่งสมาธิวันละประมาณ ๓ ชั่วโมง โดยที่รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็ว
เมื่อเล่าให้พี่ชายฟัง เขาก็บอกว่านั่งได้นานมาก
นอกจากนี้ก็มักเห็นภาพของสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
เช่น ภาพอุบัติเหตุที่จะเกิดขึ้นกับตัวเองหรือคนในครอบครัว
บางครั้งก็ช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบาได้
คุณพ่อกับคุณแม่บอกว่าดิฉันน่าจะมีจิตสัมผัส ซึ่งที่จริงแล้วดิฉันไม่อยากมี
แบบนี้ควรปฏิบัติตนอย่างไรดีคะ

ตอบ – เอาละตอบเป็นข้อๆ เลย
ก็คือว่าถ้าเราทำสมาธิจะนานเท่าไหร่ก็ตาม
ตราบใดที่รู้สึกว่ามันผ่านไปเร็ว เวลามันผ่านไปเร็ว
นั่นคือเป็นเวลาที่คุ้มค่าที่สุดของเรา
การนั่งสมาธิขอให้นั่งอย่างมีความรู้สึกตัว
มีสติที่มันถูกต้องก็แล้วกัน
สามารถเห็นกายเห็นใจนี้โดยความเป็นของไม่เที่ยงได้
ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ถือว่าคุ้ม
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่นั่งสมาธิแล้วไม่อยากเลิก
มีความสุข มีความสบายใจมากมาย
อันนั้นเป็นเวลาทำบุญ ๓ ชั่วโมงที่คุ้มค่ากับชีวิตของเรามาก
คุ้มค่ากับชีวิต ๓ ชั่วโมงของเรามาก
ก็อธิบายให้พี่ชายฟังว่า ๓ ชั่วโมงเนี่ย
ถ้าหากว่ามันผ่านไปด้วยการมีสติ รู้สึกตัวอยู่ว่ากายนี้ใจนี้ไม่เที่ยง
มันคือช่วงเวลาที่คุ้มที่สุดในชีวิตแล้ว

จากนั้นถ้าเราเป็นผู้ที่มีจิตสัมผัส
ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องไปอยากมีหรือไม่อยากมี
แต่ขอให้รู้ไว้แล้วกันว่านั่นคือสิ่งที่เป็นความปรุงแต่งของจิตชนิดหนึ่ง
ไม่ว่ามันจะมีหรือไม่มี ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
ส่วนใหญ่แล้วมันก็เกิดขึ้นมาจากการที่เรามีฐานของสมาธิ
แล้วก็สามารถที่จะเอารากของอนาคต
คือความเป็นปัจจุบันอย่างนี้ มาเห็นต่อยอดเป็นนิมิตในสมาธิ
หรือว่าในฝัน หรือว่าในอะไรก็แล้วแต่
แค่พิจารณาโดยไม่ยึดมั่นถือมั่น
ว่าความปรุงแต่งจิตนั้นเป็นแค่ภาวะจิตแบบหนึ่ง
เป็นแค่ภาวะความปรุงแต่งชนิดหนึ่ง
เท่านี้ก็จะไม่มีอะไรที่มันเป็นลบหรอกนะครับ

ถ้ามองว่าเป็นจิตสัมผัส ถ้ามองว่าเป็นคุณสมบัติพิเศษในตัวเรา
ก็ขอให้มองควบคู่ไปด้วยว่ามันคือความปรุงแต่งของจิตชั่วคราว
มองอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น
เราก็จะเห็นเป็นครั้งๆ ไปว่านี่คือความปรุงแต่งของจิต
นี่คือความปรุงแต่งของจิต นี่คือความปรุงแต่งของจิต
มองไปเรื่อยๆ มันก็รู้สึกขึ้นมาจริงๆ ว่าจะวิเศษแค่ไหน
มันก็แป๊บเดียว มันก็จิตดวงหนึ่ง มันก็ความปรุงแต่งชั่วคราว