ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๓๗๑
ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ ฉบับที่ ๓๗๑
กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔
การใช้เฟซบุ๊กถือว่าผิดศีลธรรมหรือไม่
ถาม (๑) – การใช้เฟซบุ๊ก (facebook) ถือว่าผิดศีลธรรมไหมคะ
แล้วควรใช้แค่ไหนจึงเหมาะสม
ตอบ – เฟซบุ๊กเป็นเหมือนกับหนังสือพิมพ์
อ่านหนังสือพิมพ์ผิดศีลไหม ไม่ผิดนะ
แต่ว่าบางคอลัมน์ของหนังสือพิมพ์
อ่านแล้วเนี่ยมันยั่วยุให้เรานึกอยากจะทำบาปทำกรรม
อยากฆ่าสัตว์ตัดชีวิต อยากจะโกหกพกลมตามคนอื่น
หรืออยากจะกินเหล้าเมายาเนี่ย แบบนี้
เฟซบุ๊กก็ดี หนังสือพิมพ์ก็ดี ทีวีก็ดี เป็นแค่สื่อที่มากระตุ้น
เราจะเอาแรงกระตุ้นแบบไหน
กระตุ้นให้ทำดี ก็แปลว่าเราเสพเฟซบุ๊กในแบบที่จะทำให้ได้บุญ
กระตุ้นให้ทำชั่ว ก็คือเราเสพเฟซบุ๊กในแบบที่จะทำให้เราเนี่ยกลายเป็นคนทุศีล
กลายเป็นคนที่ผิดศีลได้แบบตาไม่กระพริบ
มันขึ้นอยู่กับเราจะเลือกอะไรเป็นอันดับแรก
ทีนี้ถามว่าแค่ไหนถึงจะพอ เหมาะสมนะ
ก็ดูใจตัวเองให้เป็น เล่นไปนานแค่ไหน
แล้วใจมันฟุ้งแบบเตลิด หยุดไม่อยู่
ไม่มีสติที่จะมารับผิดชอบกับงานที่อยู่ตรงหน้า
นั่นแหละมากไปแล้ว
แต่ถ้าหากว่าเราเอาพอเหมาะพอสม หอมปากหอมคอนะ
แล้วเหมือนกับรู้ตัวได้ว่าเนี่ยมันจบแล้วนะ เกมนี้จะพอที่ตรงนี้นะ
แล้วมีสติอยู่ได้ สามารถกลับมารับผิดชอบการงาน หรือว่าหนังสือเรียนได้
เนี่ยตัวนี้เรียกว่าเล่นพอดีนะครับ
มันต้องวัดกันที่ใจ เอาใจของตัวเองเป็นมิเตอร์
อย่าไปเอาเวลาหรือว่าอะไรที่มันจำเพาะเจาะจงตายตัว
เป็นหลักการที่จะวัดว่ามากหรือน้อย
..........................................................................................................
ถาม (๒) – เวลาที่มีสิ่งของบางอย่างหาย ก็จะมีคนบอกให้คิดเสียว่าฟาดเคราะห์ไป
ดิฉันสงสัยว่านี่คือกรรมที่เราต้องชดใช้ไปใช่ไหมคะ
ตอบ - ของหายก็หานะ
หาไม่เจอก็คิดว่า เออ เนี่ยมันเป็นเครื่องหมายบอกนะ
ว่าเราเสียของรักของหวงไป
หวงแค่ไหนรักแค่ไหนก็อันนั้นแหละ ประมาณนั้นแหละ
ที่เราเคยไปเอาของเขามา มันก็จริงของเขานะ
คำว่าฟาดเคราะห์เนี่ยก็หมายความว่า
ถ้าหากเราไม่ติดใจ ไม่อาฆาตแค้น ไม่มาสาปแช่งเขานะ
ดีแล้วที่เขามาเอากรรมเก่าของเรา ไปเป็นกรรมใหม่ของเขา
คิดอย่างนี้เนี่ยนะ แล้วใจสบาย อภัยได้
ในที่สุดมันก็เกิดความรู้สึกว่าเราได้เอาหนี้อะไรบางอย่างออกจากตัวนะ
มันจะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
เหมือนกับว่าหนี้ของเราที่มันค้างคาอยู่เนี่ย มันสลายหายไป
พร้อมกับอาการอภัยนะ ให้อภัยเป็นทานที่เกิดขึ้นในใจของเรานั่นแหละ