ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๓๖๐

 ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ ฉบับที่ ๓๖๐

กันยายน ๒๕๖๓ 

ถ้าแผ่เมตตาไม่ค่อยออก ควรทำอย่างไร

ถาม – ดิฉันพบว่าบางครั้งเจริญสติแล้วจิตค่อนข้างฟุ้งซ่าน
จนทำให้แผ่เมตตาไม่ค่อยออก ไม่ค่อยเบา ไม่ค่อยโล่ง
ถ้าแบบนี้แล้วควรจะแผ่เมตตาออกไปไหมคะ

ตอบ – ก็จริงๆ การแผ่เมตตาเนี่ยนะ
โดยหลักการนะครับ ถ้าแม่นนะ มันจะมีพัฒนาการขึ้นไปเรื่อยๆ
จุดเริ่มต้นในการแผ่เมตตาที่เหมาะที่สุด คือจุดที่ใจของเราเบา
ใจของเรามีความสุขขึ้นมาจริงๆ ไม่ใช่แกล้งมีความสุข
ถ้าเรายังไม่มีความสุข แล้วฝืนที่จะแผ่ออกไป
มันจะแผ่ความฝืดออกไป มันจะแผ่ความแห้งแล้ง
หรือกระทั่งแผ่โทสะออกไปนะ

แต่ถ้าหากว่าเรามีความสุขขึ้นมาแม้แต่น้อยหนึ่ง แล้วตั้งจิตอยู่เนี่ย
อย่างสมมติว่ากำลังสวดมนต์อยู่เนี่ยนะ อิติปิ โส ภควา อรหํ สมฺมา
แล้วรู้สึกถึงความสุขทางใจที่มากับการสวดเต็มปากเต็มคำ
จิตเนี่ยมันมีความนิ่ง จิตมีความเบา จิตมีความใส แล้วก็มีอาการแผ่ออก
แล้วเรานึกทันที เหมือนกับมองไปตรงๆ ข้างหน้านะ
มองไปกว้างๆ มองไปว่างๆ มองไปแบบที่มันนิ่งๆ ด้วยนะ
สายตานิ่ง แต่ว่าอยู่ในโฟกัส (focus) กว้างๆ

แล้วน้อมนึกว่า ความสุขนี้จงได้แก่สัตว์ทั้งโลก
ที่เราจะเห็นหรือไม่เห็นด้วยตาเปล่าก็ตาม
เนี่ยแค่นึกอยู่ประมาณนี้ในระหว่างสวดมนต์เนี่ย
ก็เป็นการแผ่เมตตาได้แล้ว
นี่ยกตัวอย่างนะว่าแม้เราจะอยู่ในขณะสวดมนต์
เราก็สามารถแผ่เมตตาได้ถ้าจิตพร้อมนะครับ