ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉนับที่ ๓๒๑

 ดังตฤณวิสัชชา ฉบับเปิดกรุ ฉบับที่ ๓๒๑

 กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒

ถ้ารู้อยู่แล้วว่าทุกสิ่งในโลกนี้ไม่เที่ยง
ทำไมเมื่อเกิดเรื่องร้ายขึ้น จิตจึงยังเป็นทุกข์อยู่

ถาม – ผมทำใจแบบรู้อยู่แล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ไม่เที่ยง 

แต่พอเหตุการณ์จริงๆ เกิดขึ้น จิตกลับโดนความทุกข์ตะครุบเหยื่อ
สิ่งนี้คือรู้จิตตัวเองไหมครับ

ตอบ - ทุกขณะที่คุณสามารถเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นทุกข์หรือเป็นสุขนะ
อันนี้มันตัดสินได้แล้วว่าคุณเห็นจริงๆ
เนี่ย ตรงนี้พระพุทธเจ้าถึงบอกไงว่าอย่าเพิ่งกระโดดไปดูจิตนะ
ท่านให้เห็นกายให้ชัดก่อนว่าหายใจเข้าหรือหายใจออก
แล้วแต่ละลมหายใจเนี่ยนะ
มันนำความอึดอัดใจมาหรือว่านำความรู้สึกสบายๆ มา
ความรู้สึกสบายหรือความรู้สึกเป็นทุกข์เนี่ย
มันจะเป็นตัวอย่างให้เห็นเลย มันจะเป็นเบสิก มันจะเป็นพื้นฐาน
ให้ต่อยอดไปว่าเรากำลังรู้อยู่จริงๆ หรือเปล่า

อย่างบอกว่าจิตกลับโดนความทุกข์ตะครุบเหยื่อเนี่ย
ถามว่าตอนนี้เรารู้จิตตัวเองไหม
ถ้าคุณกำลังรู้อยู่ว่าใจเป็นทุกข์ นั่นน่ะรู้ตามจริงนะ
รู้ตรงความจริงที่กำลังเกิดขึ้น ณ ลมหายใจนั้นแน่นอน

แต่ถ้าหากว่ามัวสงสัยว่า เอ๊ะ เนี่ยเรารู้ภาวะจิตของตัวเองจริงไหม
แล้วเกิดความสับสนลังเลไปมา
ไม่มีความสามารถที่จะเห็นความไม่เที่ยงของอาการเป็นทุกข์นั้นได้
ตรงนี้ผิดแล้ว มันผิดตรงที่คุณสงสัยแล้วไม่ก้าวข้ามไป
ไม่ใช่ผิดตรงที่ว่าเห็นจิตตัวเองเนี่ยนะเกิดอะไรขึ้น
มันผิดตรงที่คุณไม่สามารถก้าวข้ามความสงสัย
อันนี้เนี่ยถ้าแยกแยะได้จะตอบคำถามตัวเองได้สารพัดเลย
เกี่ยวกับการภาวนานะครับ