ดังตฤณ วิสัชชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๒๙๗

ทำอย่างไรให้การปฏิบัติธรรมมีความก้าวหน้าไปเรื่อยๆ

ถาม – หลายๆ ครั้งดูเหมือนตามจิตไม่ทัน มันรู้เองเข้าใจเอง
ต้องมาตามทราบภาวะนั้นทางการบรรยายธรรมหรือข้อมูลทางอื่น
ถ้าพูดแบบเข้าข้างตัวเอง ก็เหมือนว่าของเก่าในตัวมันเยอะอย่างไรอย่างนั้นเลยค่ะ

ตอบ - เอาอย่างนี้ เข้าใจว่านะตอนที่เกิดเหตุ ณ จุดเกิดเหตุนะ
สติตามไม่ทัน แต่มารู้เองเข้าใจเองทีหลัง
อันนั้นก็เป็นเรื่องดีนะครับ
เพราะว่าโดยธรรมชาติ โดยธรรมดาแล้วเนี่ย
มันไม่มีใครหรอกที่จะสติตามทันในช่วงเริ่มต้น
ส่วนใหญ่ก็อย่างนี้กันทั้งนั้นแหละ
คือ มารู้เอาทีหลัง มารู้ตัวเอาตอนที่มันเกิดเหตุไปแล้วนะครับ
หรือว่ามาคิดได้ มานึกออก หลังจากที่ได้อ่านธรรมะหรือว่าฟังธรรม

บางคนเนี่ยนะฟังธรรมมาแล้วๆ เล่าๆ มาไม่รู้กี่ปี
มันไม่เข้าใจว่าจุดนี้เขาหมายความว่าอย่างไร ท่านหมายถึงอะไร
แต่พอมีประสบการณ์ จิตมันเกิดความรู้ขึ้นมา อ๋อ แบบนี้นี่เอง
นี่มันต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป
มันต้องเดินไปในลักษณะที่ยิ่งก้าวออกไป
ยิ่งเข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้น มันยิ่งเห็นอะไรๆ ชัดขึ้น
ผ่านเส้นทาง ผ่านประสบการณ์ ผ่านสิ่งที่อยู่ข้างทาง
จะเป็นดอกไม้ต้นหญ้าอะไรต่างๆ นานาเนี่ย
มันมีความเข้าใจในเส้นทางมากขึ้นหลังจากที่เดินไปเรื่อยๆ

ขออย่างเดียว มีความช่างสังเกต
แล้วก็มีความรู้ มีความดูอยู่
ไม่สักแต่ทำไปเรื่อยๆ ไม่สักแต่ไปคิดว่าแค่นี้พอแล้ว ดีอยู่แล้ว
ส่วนใหญ่เนี่ยคนที่คิดว่าแค่นี้ดีแล้ว แค่นี้พอแล้วเนี่ยนะ
ก็จะทำแบบซ้ำๆ เหมือนคนย่ำอยู่กับที่
แต่ถ้าหากว่าค่อยๆ พิจารณาว่ามีอะไรที่เรายังไม่ได้ทำอีก
มีอะไรที่เรายังไม่ได้จัดการ
เพื่อที่จะให้กิเลสข้อนั้นข้อนี้มันลดน้อยถอยลง
อย่างนี้นี่เรียกว่าก้าวเดินไปเรื่อยๆ ก้าวหน้าขึ้นไปเรื่อยๆ ดีแล้วนะครับ