ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๒๒๖

ขณะใส่บาตรควรวางจิตใจอย่างไร

ถาม – ในตอนเช้าแถวๆ ที่ทำงานของดิฉัน จะมีพระสงฆ์มายืนรอให้คนใส่บาตร
แต่ว่าดิฉันเองไม่ค่อยศรัทธานัก จึงมักไม่ได้ใส่บาตรด้วย
เพราะไม่แน่ใจว่าท่านเป็นสมมติสงฆ์หรือเป็นพระสงฆ์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ
คำถามคือจะมีข้อสังเกตอย่างไร หรือต้องทำจิตใจแบบไหนจึงจะเหมาะสมคะ

 ตอบ - คือต่อให้ท่านเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ
แต่ถ้าหากว่ายังไม่ได้บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบันขึ้นไปนะ
ก็เรียกว่าสมมติสงฆ์อยู่ดีนะครับ

พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ให้เราคอยสอดส่องในขณะใส่บาตร
ว่าพระองค์ไหนดี องค์ไหนไม่ดี พระองค์ไหนปฏิบัติชอบหรือปฏิบัติไม่ชอบ
แต่ท่านให้มุ่งจะทำทานนะครับ จะถวายเป็นสังฆทาน
ถวายภัตตาหารให้แก่ผู้ที่นุ่งห่มจีวร ครองจีวรอย่างถูกต้อง
คือถ้าขอแค่เราไม่ถึงขนาดไปรับรู้นะ
ว่าเบื้องหลังของผู้ที่นุ่งห่มจีวรนี่ที่แท้ไม่ได้บวชมา
ถ้าเราแค่รู้ว่าท่านบวชมาอย่างถูกต้อง เอาเถอะนะเรามองที่จีวร
แล้วให้คิดว่าจีวรนั้นท่านเรียกกันว่าเป็นธงชัยพระอรหันต์

 เวลาเราให้ทานเราไม่ได้ให้ที่บุคคล
แต่ให้แด่สงฆ์ ถวายสงฆ์ ถวายแด่ผู้มาสืบทอดคำสอนของพระศาสดา
ที่ท่านอุบัติขึ้นมาเนี่ยเพื่อก่อตั้งพระพุทธศาสนาเนี่ย
เป็นศาสนาของผู้ที่มีสิทธิ์ที่จะบรรลุธรรม มีสิทธิ์ที่จะพ้นทุกข์จากสังสารวัฏ
การที่เราถวายแบบไม่เจาะจงว่าจะต้องเป็นบุคคลที่ดีตามสเปกของเราแค่ไหน
แต่เราถวายด้วยอาการเจาะจงแห่งใจว่า
นี่เราจะถวายเพื่อให้พุทธศาสนามีกำลังโดยรวม
ยังมีพุทธศาสนาอยู่ในประเทศไทยต่อไป
คิดอย่างนี้ มองเฉพาะที่จีวรอย่างนี้
แล้วใจจะเกิดความรู้สึกเป็นกุศลขึ้นมา

 ความรู้สึกเป็นกุศลมันสะท้อนออกมาอย่างไร
มันจะมีความรู้สึกว่าตัวเองมีกำลังใจที่จะรักษาศาสนา
เราเป็นหนึ่งในกำลังของพระศาสนา
เราเป็นผู้ถวายปัจจัยแด่พระผู้ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสร้างอาหาร มาสร้างปัจจัยให้ตัวท่านเอง
เมื่อท่านมีกำลังแล้วท่านก็ปฏิบัติธรรมตามสมควรแต่อัตภาพ
ท่านรู้แค่ไหนท่านก็ไปปฏิบัติแค่นั้น
แล้วก็สามารถที่จะเอามาโปรด เอามาเทศนา
เอาคำสอนของพระศาสดามาเผยแพร่ต่อได้ เผยแผ่พระสัทธรรมต่อได้

 การคิดอย่างนี้จะทำให้สายตาของเรามีมุมมองที่จำกัดลงมาที่จีวร
จำกัดลงมาที่นิมิตหมายอันเป็นกุศล มหากุศล
แล้วใจเปิดกว้าง ตามันปิดแคบลงมา ตามันแคบลงมาที่กุศล
แล้วใจเปิดกว้างด้วยกำลังของกุศล
ที่ไม่คิดเรื่องพระสงฆ์รูปเดียว
แต่คิดถึงคณะสงฆ์หรือว่ากองทัพธรรมที่จะต้องเดินไปด้วยท้องนะ
พระก็เป็นมนุษย์เหมือนกันนะครับ
อย่างไรท่านก็ไม่สามารถที่จะมีเรี่ยวแรง ถ้าหากปราศจากภัตตาหารในยามเช้านะ
คิดอย่างนี้ แล้วก็ทำใจไว้อย่างนี้
ต่อให้ท่านไม่ใช่พระปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบอะไรมากมาย
เราก็มีจิตที่เป็นมหากุศลโดยกำลังของเราเอง
โดยมุมมองของเราเองทุกเช้านะครับ