Print

ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๒๒๑

dungtrin_cover

ควรจะปฏิบัติอย่างไรเมื่อลูกวัยรุ่นมีปัญหาพฤติกรรม

dungtrin_gru2a

ถาม - ดิฉันมีปัญหากับลูกชายวัยสิบห้าปีที่กำลังเห็นกงจักรเป็นดอกบัว
ดิฉันพยายามสอนด้วยวิธีการต่างๆ แล้ว แต่พฤติกรรมก็ยังเหมือนเดิม
ควรจะทำอย่างไรดีคะ

ตอบ - เรื่องลูกเนี่ยเป็นเรื่องที่ บางทีนะ อยากให้ทำใจอย่างนี้ก่อนว่า เป็นอนัตตาภายนอก
คือแม้แต่อนัตตาภายใน อันได้แก่กายใจของเราเอง
เราก็ไม่สามารถควบคุมได้อยู่ตลอดเวลาให้ได้อย่างใจ
การที่จะไปควบคุมอนัตตาภายนอกให้ได้อย่างใจ มันยิ่งเป็นเรื่องเหลือวิสัยนะครับ
ขอให้คิดอย่างนี้ก่อนเป็นอันดับแรก
อย่างน้อยมันจะได้บรรเทาความรู้สึกห่วง กังวล
หรือว่าผูกยึดว่าจะต้องเอาให้ลูกได้ดีท่าเดียวนะ
อันดับที่สองก็คือเราต้องมองตามจริงนะครับว่า
โลกสมัยนี้มันเต็มไปด้วยสิ่งที่ทำให้คนหลงผิดได้ง่าย
แล้วก็ลูกในวัยสิบห้าเนี่ยนะ เป็นวัยที่จะว่าเด็กก็ไม่ใช่ จะว่าโตก็ไม่เชิงนะ
เป็นอะไรที่น่าปวดหัวมาก แล้วก็เป็นอะไรที่เราควบคุมได้ยากที่สุดนะ เป็นวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ

ขอให้วางใจในเส้นทางกรรมของแต่ละคนก็แล้วกัน
ขอให้มองนะครับว่า ถ้าเขามาเป็นลูกของเราที่สนใจธรรมะ
มันก็ต้องมีหนทาง มันก็ต้องมีทาง ถ้าใจเราเย็นพอ
ต้องมีสักวันหนึ่ง ที่เขาจะเข้าถามเรา
เข้ามาหาเราพร้อมกับใบหน้าสงสัยว่าอะไรเป็นอะไร
อยากรู้เรื่องไหนนะก็ค่อยตอบเขาไปตามนั้น ค่อยแก้ข้อสงสัยให้เขาไปตามนั้น
การที่เราจะไปยัดเยียดทุกความรู้สึกที่ถูกต้อง ทุกความคิดที่ถูกต้อง
ตูมเดียว ในขณะที่เขายังไม่พร้อมจะรับ
หรือว่าเราเห็นอะไรผิดอยากจะให้เขาถูกทันทีเนี่ย
มันเป็นภาวะที่เขาเรียกว่า น้ำเชี่ยวเอาเรือไปขวางนะครับ
ขอให้ไปตามน้ำบ้างดีกว่า แล้วไปตามน้ำในลักษณะสังเกตว่า
เมื่อไหร่ควรคัดท้าย เมื่อไหร่ควรที่จะหักเลี้ยวซ้าย เมื่อไหร่ควรที่จะหักเลี้ยวขวา
เวลาที่คุณสังเกตได้ถูกต้องเนี่ยนะ
คุณจะเห็นว่าใจของเรากับลูกเนี่ยมันสื่อสารตรงกันได้
ใจเขามีอาการยอมฟัง ใจเขามีอาการที่จะเปิดปากถามเรา
แต่ถ้าเมื่อไหร่เขาไม่พร้อมที่จะถามเรา เมื่อไหร่ที่เขาไม่พร้อมจะฟังเรา
ด้วยความรู้สึกที่เราสามารถสัมผัสได้จากการเป็นแม่เป็นลูกกันเนี่ยนะ
อย่าเพิ่งพูด แต่ให้เอาน้ำเย็นเข้าลูบก่อน

น้ำเย็นคืออะไร คือใจของคุณเองที่ไม่ร้อน
ไม่เร่งตัวเองให้พยายามเปลี่ยนผิดให้เป็นถูกในลูกทันที
ขอให้มองเถอะว่าให้เขาไปได้รับบทเรียนบ้าง ให้เขาไปมีความทุกข์บ้าง
อย่ามองว่าเขาจะต้องมีความสุขอยู่ตลอดเวลาหรือทำถูกอยู่ตลอดเวลา
เพราะว่านอกจากจะเป็นไปไม่ได้ในฝั่งของเขาแล้ว
มันยังทำให้ใจของคุณไม่สามารถสงบลงในเวลาที่ควรจะสงบด้วย
การที่คุณไม่สามารถสงบและมีความรุ่มร้อนอยู่ตลอดเวลา
ขอให้มองเถอะว่าใจแบบนั้นมันยิ่งทำให้คุณกับลูกเนี่ย
มันห่างกันออกไปนะ มีอาการห่างกันออกไป ไม่ใช่ใกล้กันเข้ามา
แล้วถ้าหากว่าสามารถเห็นว่าความเย็นเป็นสะพานเชื่อมระหว่างใจเขากับใจเรานะ
ถ้าคุณสามารถสังเกตตรงจุดนั้นได้
คุณจะพบว่าทุกคำที่พูดออกมา พูดออกมาอย่างเห็นว่าควรจะเป็นอย่างไร
มันจะมีอาการสังเกตใจเข้าไปด้วย
ไม่ใช่สังเกตแต่ความอยากให้เขาได้อย่างใจเราท่าเดียวนะครับ

อันนี้คงตอบกว้างๆ
เพราะว่าเรื่องคำถามเกี่ยวกับคนอื่นที่เป็นอนัตตาภายนอกเนี่ยนะ
เป็นอะไรที่ตอบยากที่สุดเลย
เพราะว่าเราไม่มีอุบายอะไรหรอกนะ ไม่มีความแน่นอนอะไรหรอก
ที่จะไปพยายามทำให้อนัตตาภายนอกเนี่ยเป็นได้อย่างใจเรานะครับ