ดังตฤณวิสัชนา ฉบับเปิดกรุ - ฉบับที่ ๒๑๔

ถาม - เมื่อสี่ปีที่แล้วผมรู้จักกับน้องผู้หญิงคนหนึ่ง ได้สนับสนุนกันในทางธรรมเรื่อยมา
แต่ไม่ได้เรียกกันและกันว่าเป็นคนรัก เพราะเรายังอยู่ไกลกัน
แต่แล้ววันหนึ่งเธอตัดสินใจคบหากับผู้ชายที่อยู่ใกล้ ด้วยเหตุผลว่าเหงา
ต่อมาก็บอกว่ารู้สึกว่าตัดสินใจผิดพลาด ไม่อยากเสียผมไป
หลังจากคุยกันแล้วเลยสรุปว่าจะคบกันต่อไปในฐานะพี่น้อง เป็นกัลยาณมิตรทางธรรม
แต่ในทางปฏิบัติผมก็รู้สึกว่าทำใจเป็นพี่เป็นน้องได้ยาก
เธอเองเวลามีความทุกข์ก็โทรหาผมอยู่เสมอ
จึงอยากเรียนถามว่าควรวางตัววางใจอย่างไรดีครับ
เพื่อไม่ให้เสี่ยงต่อการผิดศีลและเป็นการสร้างภัยเวรต่อกัน

ตอบ - เอาละ อันนี้ตอบได้ง่ายมากนะ
คือถ้าไม่อยากจะให้เกิดเรื่องเกิดราวอะไรที่มันเกินเลย
หรือว่าแม้กระทั่งความไม่ซื่อทางใจอะไรแบบนี้เนี่ย
ถ้าเรายังคุยอยู่ด้วยความรู้สึกว่ามีใจ
ให้เลิกเลย ให้เลิกคุยเลย
คือธรรมะเนี่ยบางทีนะ เราไปอยู่ตรงกลางๆ ตรงเทาๆ ไม่ได้นะ
ถ้าหากว่าอยากจะสบายใจจริงๆ
นี้พูดเรื่องความสบายใจอย่างเดียวนะ
ไอ้เรื่องอดไม่ได้หรือว่าไอ้เรื่องความเหมาะสมอะไร
ที่จะเป็นข้ออ้างทั้งหลายเนี่ย อันนั้นยกไว้นะ
แต่เราพูดกันเรื่องความสบายใจเกี่ยวกับศีลอย่างเดียวเลย
เอาอย่างนี้เลยนะ คือถ้าคุยอยู่แล้วรู้ว่ามีใจ เลิกคุยเลย
คือยกเว้นแต่ว่าน้องเขาจะต้องขอรบกวน ไปโดนจับที่ไหน
จะให้เราไปจ่ายค่าปรับให้อะไรแบบนี้เนี่ย อันนี้ค่อยว่ากัน

แต่ไอ้ที่มาคุยบอกว่าขอปรึกษาหน่อยกลุ้มใจเรื่องแฟนเนี่ย เห็นมาเยอะแล้วนะ
คือคุยกันให้ชัดๆ ไปเลยจะเอายังไง
อยู่กับเราก็อยู่กับเรา อยู่กับคนโน้นก็อยู่กับคนโน้น
การตกลงกันเนี่ยอย่างเด็ดขาดเนี่ยนะ จะทำให้เกิดความสบายใจ
การที่มาปรึกษาเรา เห็นเราเป็นที่พึ่งทางใจ
เกี่ยวกับเรื่องที่ออกแนววาบหวามพิศวาสอะไรแบบนี้เนี่ย
มันไม่พ้นความไม่สบายใจหรอก มันต้องมีความไม่สบายใจทั้งสองฝ่ายจนได้
ถ้าคุยแล้วไม่รู้สึกว่าใจมีความพิศวาสหรือว่าเกี่ยวพันอะไรเลย
อันนั้น โอเค คลีน สะอาด ถือว่าเป็นพี่น้องกัน
แต่ถ้าหากว่ารู้ๆ อยู่ว่าเรายังมีความรู้สึกนะ
ไอ้ตรงนี้เนี่ยไม่มีทางเลยที่เราจะพ้นจากมลทินไปได้