ธรรมะสากัจฉา - ฉบับที่ ๙๖

ตอน ภาวนา เจริญแล้วเสื่อม เสื่อมแล้วเจริญ

โดย ทพ. ณัฏฐ์ ศรีวชิรวัฒน์

ผู้ร่วมสนทนา : ตอนนี้จิตมันมัวๆ ตื่นเต้น จะดูอย่างไรคะ

หมอณัฏฐ์ : ก็รู้ไปตรงนั้นนะครับ รู้จิตใจที่มัวๆ จิตมันซึมๆ
หน้าที่ของเรามีอย่างเดียวก็คือตามรู้จิตใจไปอย่างเดียว
คนที่หัดดูจิตแต่ยังไม่คุ้นเคย บางทีจะทรมาน
เพราะการตามรู้อย่างเดียวเราจะรู้สึกว่าทำได้แค่นั้นเองเหรอ
รู้อย่างเดียวแล้วเราจะได้อะไรขึ้นมา...
อันที่จริงการปฏิบัติ เมื่อเราทำไปถึงจุดหนึ่งแล้ว เราก็จะรู้แบบนั้น
เพราะแค่ถ้าเราคิดว่าเราอยาก ความปรุงแต่งก็จะเข้ามาซ้อนทันทีเลย
เราต้องรู้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสติมันมีกำลัง
จนจิตมันจำได้ว่าความซึมหน้าตามันเป็นอย่างไร ถ้าความซึมมันเกิดบ่อยนะ

ยกตัวอย่าง ถ้ามีอารมณ์หลายอารมณ์เกิดขึ้น
จิตมันจะไม่อยู่กับอารมณ์เดิมอย่างเดียว มันจะเปลี่ยนไปรู้อารมณ์ใหม่
แต่อารมณ์ไหนที่จิตไปเกาะเกี่ยวมาก
จิตจะเอาอารมณ์นั้นไปเป็นที่อยู่ของเขา ถึงจะเป็นอกุศลก็ตาม
แต่พอมีอารมณ์อื่นเกิดขึ้นมา จิตก็ไปจับอารมณ์ใหม่
สักพักหนึ่งก็จะกลับมาอยู่ที่อารมณ์เดิมอีก
ให้เรารู้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเกิดปัญญา มีสติที่แท้จริงเกิดขึ้น
จิตมันจะดิ้นหลุดออกมาเอง
ถ้าทำสมถะได้ การเดินจงกรมหรือการสวดมนต์ก็สามารถช่วยได้ครับ

-------------------------------------------------------------------------------------
ท่านที่สนใจถามปัญหา สามารถส่งคำถามมาได้ที่ This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. นะคะ (-/\-)
ในสัปดาห์หน้า ?ธรรมสากัจฉา? จะย้ายไปอยู่ที่ ธรรมะใกล้ตัว ฉบับไลท์www.dlitemag.com ค่ะ